dur

dursa zaman, donsa dünya, kalsam askıda... herşey ve herkes dururken benim tüm sevdiklerimi, sevmediklerimi hayatımdaki herkesin o anda yanında olma fırsatı bulsam. gözlerim ışığın ötesinde girse beyne, kalbe ve görse...

yaşamın akışında görmüyorum, anlamıyorum, algılamıyorum... tüm önemli anları kaçırıyorum. mesela sevgilimin bakışındaki bir anlık parıltı ya o anki beğenmemişlik dudak büküşünün aidiyeti kimedir, neyedir bilmiyorum. sormaya korkuyorum, yok birşey cevabını alma ihtimalinden. avaz avaz bağırılmıyor ki o anda var bir şey diye. uçup gitti o an ama ben gördüm.

yada annemin herşeyi kurgulayan aklına ve kırılgan kalbine girsem. bilsem hangi koridorlar yığılmış, canının sıkıntısı nerede saplanmış. açabilsem orayı nefes aldırsam. geceleri annemi uyutmayan hanginiz diye dağıtsam ortalığı. bulsam faili çıkarsam dışarı.

ailem, dostlar, tanıdıklar, akrabalar herkes an be an yaşlanıyoruz. kardeşinin çocukluktan genç kızlığa geçişini kaçırmışsan, bakışından duruşuna hiç bir şeyi izleyememişsen. nasıl abla addersin kendini.

görünürde yaşanan tek düze hayat. sabah kalk işe git, eve dön yat uyu. sorulduğu anda cevaplanan bu. aynı işte değişen bir şey yok.

hayır değişiyor zaman. çok hızlı. çok güçlü. ben değişiyorum. çevrem değişiyor. hayat değişiyor. herkes her an bişi yaşıyor. ama anların tümü kaçıyor.

uyuklayarak yaşamaktan yoruldum. bir an dur zaman. kaçırdıklarım benden çok uzak.