şimdi, şu anda yer değiştirsek filistin'de 7 yaşında çocukla. ben orda olsam o burda. bu yazıyı benim adıma o kaleme alıyor olsa. savaşan ülkem olsa ve neyle savaştığını bilmesem.
bilmesem kardeşlerimin niye adı bomba olan lanetle yüzyüze olduğunu. düşmanlık nedir bilmesem. korkmak alışkanlığım olsa, yanıbaşımdaki cesede aşina olsam. ailemin, arkadaşlarımın, insanlarımın yok oluşuna hissizleşsem. tarihi bilmesem, din kitaplarında ne yazdığını, paranın ne işe yaradığını, diğer ülkelerin keyfe kederliğini.
televizyon olmasa akşam gittiğim sıcacık güvenli evimdeki kurulu soframın karşısında ve o görüntüleri film gibi ben izlemiyor olsam. ben baksam o ekrandan, gözlerimi kocaman açıp dikerek ona ve desem "afiyet olsun".
9.01.2009
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
empatinin en acıklısı :(
YanıtlaSildaha acısı tüm bu olanların birkaç ay sonra unutulacak olması. yüzlerce yaşlı, çocuk, kadın, erkek, masum, suçlu!, can verecek ve güçlüler! zafer bayramları estirecek. hepsi 6 gün savaşlarında ve diğer işgallerde can verenler gibi sayıda kalacak...
YanıtlaSil