7.01.2009

kadın

kadın yine çığlık çığlığa isyan etti kendine. gecenin karanlığına gömdü sesini. tutup tutup bıraktı hıçkırıklarını. neye yandığını bilmeden yine hüznüne ağladı.


bir yandan karanlıktaki noktaları çizgi yaparken gözyaşları, bir yandan da iplik iplik akıttı onları yeryüzüne, asilendiği cisim.


varlığının nedenini sorgulamaktan yenik düştü yine kaybedişini kabullenirken. bir kez daha yıkılmıştı umutlar. bir kez daha beklemekten yorulduğu kara soğuk içine çöreklenmişti.


ne kadar bilse de isyanının saçmalığını yine de tutmadı kendini. bağırdı bağırabildiği kadar. içinden ne kadar söylese de acısının yenilgiden kaynaklandığını, dile gelen hep "seviyordum" oldu.


sevip aldatıldığına yanmadı kadın. vazgeçilmezliğinin sahteliğine ağlıyordu için için. başkalarının hayatındaki saydamlığına ve onlara sadece tül gibi örtülebildiğineydi isyanı.


vazgeçilmez olduğuna inandıra inandıra kendini hiçliğinin varlığından doğurmuştu kendini. hayatına giren hiçkimse arkasını dönemezdi artık.


dün gece hiçliğinin gerçekliğini gördü kadın. varlığı sessizdi, kabullenişti, donuktu. insanlar pervane olmalıydılar başında. onların hayatlarının hiç önemi yoktu nasılsa...


dün gece kendi önemsizliğini gördü kadın.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder